Nie tylko dla HR orłów: „B2B or not to be” czyli 3 triki i myki w umowach z przedsiębiorcami

Umowy B2B (z ang. business to business – zawierane pomiędzy firmą, a osobą prowadzącą działalność gospodarczą - przyp. aut.), coraz częściej stają się powszechnym sposobem „świadczenia pracy”. Skąd taka popularność?

Składa się na to wiele elementów: od mniejszych kosztów zatrudnienia - po brak ochrony stanowiska pracy. Oprócz sporego powodzenia jakim się one cieszą, istnieje również i ryzyko uznania istniejącego stosunku, określanego mianem „samozatrudnienia”, za umowę o pracę. Będzie to wiązało się z licznymi kłopotami dla firmy, w tym:

• opłacenie przez pracodawcę wszystkich zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne,
• wypłata wynagrodzenia za nadgodziny (jeżeli były one wypracowane w trakcie zatrudniania),
• udzielenie wszystkich zaległych urlopów lub wypłata ekwiwalentu urlopowego w przypadku rozwiązania stosunku pracy;
• „wymuszenie” dalszego zatrudniania osób objętych szczególną ochroną (np. kobiety w ciąży, osoby w wieku przedemerytalnym).

Negatywne konsekwencje związane z tzw. reklasyfikacją umowy można minimalizować poprzez dobrze skonstruowane umowy.

Odpowiadasz za przygotowanie umów B2B? Nie zapomnij o trzech podstawowych elementach podczas jej konstruowania:

• użycie odpowiedniej nomenklatury - unikaj pojęć typowych dla stosunku pracy,
• pozioma komunikacja - zrezygnuj wyrażeń sugerujących podporządkowanie osoby świadczącej usługi względem osoby je zlecającej,
• niesformalizowany sposób wykonywania usług - wystrzegaj się postanowień określających stałe miejsce i czas ich wykonywania.