Podstawą realizacji każdej inwestycji jest zapewnienie jej finansowania. Źródłem finansowania inwestycji mogą być środki własne (finansowanie własne, właścicielskie) lub środki pochodzące spoza firmy (finansowanie dłużne). Często spotykaną formą finansowania dłużnego inwestycji jest emisja obligacji. Ustawa o obligacjach przewiduje możliwość emitowania różnego rodzaju obligacji. Ciekawą kategorię stanowią tzw. obligacje przychodowe.
Jak każda obligacja, obligacja przychodowa jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji („obligatariusza”) i zobowiązując się do spełnienia określonego świadczenia. Obligacje przychodowe wyróżniają się dodatkowo dwoma istotnymi cechami:
1) Właściciel obligacji przychodowej uprawniony jest do zaspokojenia roszczeń z pierwszeństwem przed innymi wierzycielami emitenta:
a) z całości albo części przychodów przedsięwzięcia, które zostało sfinansowane w całości albo części ze środków uzyskanych z emisji obligacji; lub
b) z całości albo części majątku przedsięwzięcia, które zostało sfinansowane w całości albo części ze środków uzyskanych z emisji obligacji; lub
c) z całości albo części przychodów z innych przedsięwzięć określonych przez emitenta.
2) Emitent obligacji przychodowych może ograniczyć swoją odpowiedzialność za zobowiązania wynikające z obligacji do kwoty przychodów lub wartości majątku przedsięwzięcia.
Niestety ten sposób finansowania inwestycji ma jednak istotne ograniczenie – emisję obligacji przychodowych mogą przeprowadzić wyłącznie podmioty prowadzące działalność o charakterze użyteczności publicznej (szczególnie o charakterze infrastrukturalnym), jak jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty, województwa) oraz związki tych jednostek, BGK, PFR S.A., czy też spółki kontrolowane przez Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Zamknięty katalog tych podmiotów zawiera art. 25 ustawy o obligacjach.
Obligacje przychodowe stanowią interesujący instrument finansowania inwestycji. Warto byłoby umożliwić korzystanie w obrocie gospodarczym z tego instrumentu w pełnym zakresie, bez ww. ograniczeń podmiotowych i przedmiotowych, oczywiście przy odpowiednim wyważeniu korzyści i ryzyk z tego wynikających oraz zabezpieczeniu interesów wierzycieli.